Wiersze

„Psalm śpiewany u stóp Góry Ośmiu Błogosławieństw” (cz.IV) – Roman Brandstaetter

IV

Jestem kolorową mozaika ze snu,

W którym wiele postaci wciela się w jedną postać,

A ona, posiadając ich wszystkie właściwości,

Myśli i działa wprawdzie jak samodzielna istota,

Ale nią nie jest. Więc jak mam zapanować

Nad wszystkimi postaciami, które we mnie tworzą,

I skąd się bierze owa magiczna jedność w wielości?

Oto podziemna kraina, o której istnieniu

Nic dotychczas nie wiedziałem.

Czy mam wziąć na siebie odpowiedzialność

– Winowajca wplątany wbrew swej woli

W krąg piekła –

Za utajony we mnie świat,

Za utajony we mnie krajobraz,

Za utajone we mnie pory roku,

O których nawet nie umiałbym

Nic dokładnego powiedzieć

Podczas rozprawy sądowej  

W dolinie Jozafata

Poza ogólnikowym zeznaniem,

Że jestem syntezą

Podziemnych światów,

Podziemnych krajobrazów,

Podziemnych pór roku?

Boże, kazałeś mi przeróść samego siebie,

Kazałeś mi stać się czymś więcej

Niż tym, czym jestem w rzeczywistości,

Podczas gdy ja jestem tak mały,

Że łatwiej potrafię zrozumieć

Treść pyłków, krążących w słonecznej smudze,

Niż jeden rozdział własnego życia.

Boże, nie mam władzy

Nad królestwem zasypanych piwnic

I zamurowanych rzek,

Nad zwiędłymi cieniami,

Które zgrabiam jak gnijące liście,

Nad odruchami mojego serca,

Nad chaosem krążących we mnie popędów,

Nad zachwytem Narcyza i oczodołami Edypa.

Cóż wiem o sobie? Tyle, co potrafię

Z moich omyłek o sobie odczytać,

I tyle, co sen, ten brat śmierci, zdoła

O mnie powiedzieć. Mędrcy mówią,

Że nie Ty, Boże, lecz ja się objawiam

W mych snach.

Więc cóż mi po snach?

Nic nie znaczę

I nędzne jest moje oblicze przed Tobą, Boże,

Skoro mój sen jest mitem,

Który więcej o mnie mówi,

Niż ja sam o sobie powiedzieć potrafię.

Stoję przed Tobą,

Samotny znak pożądliwości.

Oto jest moje ciało.

Oto jest moje serce.

Oto jest moja myśl.

Kto oczyści moje ciało,

Kto oczyści moje serce,

Kto oczyści moją myśl,

Te gniazda

Szalejących ptaków?