Światło Słowa Bożego

SOBOTA II TYGODNIA WIELKIEGO POSTU

PIERWSZE CZYTANIE  (Mi 7,14-15.18-20)
Bóg wrzuci w głębokości morskie wszystkie nasze grzechy

Czytanie z Księgi proroka Micheasza

Paś lud Twój, Panie, laską Twoją, trzodę dziedzictwa Twego; co mieszka samotnie w lesie, pośród ogrodów. Niech wypasają Baszan i Gilead, jak za dawnych czasów. Jak za dni Twego wyjścia z ziemi egipskiej ukaż nam dziwy. Któryż Bóg podobny Tobie, który oddalasz nieprawość, odpuszczasz występek Reszcie dziedzictwa Twego? Nie żywi On gniewu na zawsze, bo upodobał sobie miłosierdzie. Ulituje się znowu nad nami, zetrze nasze nieprawości i wrzuci w głębokości morskie wszystkie nasze grzechy. Okażesz wierność Jakubowi, Abrahamowi łaskawość, co poprzysiągłeś przodkom naszym od najdawniejszych czasów.

Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY  (Ps 103,1-2.3-4.9-10.11-12)

Refren: Pan jest łaskawy, pełen miłosierdzia.

Błogosław, duszo moja, Pana *
i wszystko, co jest we mnie, święte imię Jego.
Błogosław, duszo moja, Pana *
i nie zapominaj o wszystkich Jego dobrodziejstwach.

On odpuszcza wszystkie twoje winy *
i leczy wszystkie choroby,
On twoje życie ratuje od zguby, *
obdarza cię łaską i miłosierdziem.

Nie zapamiętuje się w sporze, *
nie płonie gniewem na wieki.
Nie postępuje z nami według naszych grzechów *
ani według win naszych nam nie odpłaca.

Bo jak wysoko niebo wznosi się nad ziemią, *
tak wielka jest łaska Pana dla Jego czcicieli.
Jak odległy jest wschód od zachodu, *
tak daleko odsunął od nas nasze winy.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ  (Łk 15,18)

Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.

Powstanę i pójdę do mego ojca, i powiem:
„Ojcze, zgrzeszyłem przeciw niebu i względem ciebie”.

Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.

EWANGELIA  (Łk 15,1-3.11-32)
Przypowieść o synu marnotrawnym

Słowa Ewangelii według świętego Łukasza

W owym czasie zbliżali się do Jezusa wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać. Na to szemrali faryzeusze i uczeni w Piśmie: „Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi”. Opowiedział im wtedy następującą przypowieść: „Pewien człowiek miał dwóch synów. Młodszy z nich rzekł do ojca: «Ojcze, daj mi część majątku, która na mnie przypada». Podzielił więc majątek między nich. Niedługo potem młodszy syn, zebrawszy wszystko, odjechał w dalekie strony i tam roztrwonił swój majątek, żyjąc rozrzutnie. A gdy wszystko wydał, nastał ciężki głód w owej krainie i on sam zaczął cierpieć niedostatek. Poszedł i przystał do jednego z obywateli owej krainy, a ten posłał go na swoje pola, żeby pasł świnie. Pragnął on napełnić swój żołądek strąkami, które jadały świnie, lecz nikt mu ich nie dawał. Wtedy zastanowił się i rzekł: «Iluż to najemników mojego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja tu z głodu ginę. Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie; już nie jestem godzien nazywać się twoim synem: uczyń mię choćby jednym z najemników». Wybrał się więc i poszedł do swojego ojca. A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go. A syn rzekł do niego: «Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem». Lecz ojciec rzekł do swoich sług: «Przynieście szybko najlepszą suknię i ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi. Przyprowadźcie utuczone cielę i zabijcie: będziemy ucztować i bawić się, ponieważ ten mój syn był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się». I zaczęli się bawić. Tymczasem starszy jego syn przebywał na polu. Gdy wracał i był blisko domu, usłyszał muzykę i tańce. Przywołał jednego ze sług i pytał go, co to znaczy. Ten mu rzekł: «Twój brat powrócił, a ojciec twój kazał zabić utuczone cielę, ponieważ odzyskał go zdrowego». Na to rozgniewał się i nie chciał wejść; wtedy ojciec jego wyszedł i tłumaczył mu. Lecz on odpowiedział ojcu: «Oto tyle lat ci służę i nigdy nie przekroczyłem twojego rozkazu; ale mnie nie dałeś nigdy koźlęcia, żebym się zabawił z przyjaciółmi. Skoro jednak wrócił ten syn twój, który roztrwonił twój majątek z nierządnicami, kazałeś zabić dla niego utuczone cielę». Lecz on mu odpowiedział: «Moje dziecko, ty zawsze jesteś przy mnie i wszystko moje do ciebie należy. A trzeba się weselić i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się»”.

Oto słowo Pańskie.

KOMENTARZ

            Faryzeusze i uczeni w Piśmie, grzesznicy i celnicy. Jedni i drudzy schodzą się przy Jezusie i jednym i drugim Mistrz mówi: „pewien człowiek miał dwóch synów”. Chrystus wychodzi od fundamentalnej i wspólnej prawdy zarówno dla jednych jak i drugich: macie jednego Ojca, każdy z was jest synem i nim na zawsze pozostanie. W swojej przypowieści Zbawiciel ukazuje zarazem, iż każdy z synów odszedł od Ojca, każdy „obrócił się ku własnej drodze” (Iz 53,6), także ów starszy syn, choć zewnętrznie był przy Ojcu. Przyczyna odejścia jest zawsze ta sama: niepoznanie Ojca. Kiedy nie znamy Ojca, nie możemy stać się do Niego podobni i ten brak podobieństwa do Ojca jest właśnie odejściem od Niego.

Jaki jest Ojciec, którego przedstawia nam Jezus?

Ojciec poproszony przez młodszego syna o majątek rozdziela go miedzy obu synów. Nie zostawia sobie nic, bo Jemu wystarczy być, a nie mieć. Młodszy syn zabiera wszystko i wyjeżdża. Postępuje zupełnie przeciwnie do Ojca: Ojciec daje, syn nie umie dawać, lecz tylko brać. Także starszy syn nie zna Ojca obdarowującego: „mnie nigdy nie dałeś nawet koźlęcia” – powie z wyrzutem do niego. Chce mieć, a nie widzi, że wszystkim został obdarowany.

Ojciec widząc powracającego młodszego syna wybiega do niego. Nie pyta o majątek, który mu dał, nie zwraca uwagi na to, jak ów syn wygląda, lecz najważniejsze dla Ojca jest, ze wrócił, że znów jest przy Nim obecny. Kiedy już trwa uczta radości z obecności młodszego syna, Ojciec wychodzi także do starszego. Ojciec nie może ucztować w pełni, póki brakuje przy nim któregokolwiek z synów; chce by obaj byli przy Nim obecni. Dla Ojca nie jest ważne ile straszy syn dla Niego zrobił i jak skrupulatnie przestrzegał Jego poleceń, ale ważne jest, że jest z Nim. Bóg jest stęskniony obecności każdego z nas i naszej bliskości, jak ów Ojciec z przypowieści Jezusa, bo jesteśmy Jego dziećmi. Tymczasem my – jak owi synowie – chcemy bardziej mieć coś od Ojca niż zwyczajnie z Nim być. I to w rzeczywistości jest naszym największym niepodobieństwem do Niego. Potrzeba nam nauczyć się od Ojca dawania i bycia, zamiast brania i odchodzenia. Potrzeba nam poznawać Ojca, Jego myśli i pragnienia, aby przez obecność przy Nim, stawać się do Niego coraz bardziej podobnymi (zob. Łk 6,36).

Jaki jest mój obraz Boga? Jakie jest moje podobieństwo do Ojca, którego objawia nam Jezus? W czym przejawia się moja bliskość z Ojcem? …