Wiersze

„Psalm śpiewany u stóp Góry Ośmiu Błogosławieństw” (cz.III) – Roman Brandstaetter

III

Ale ja nie umiem żyć według Twojej prawdy.

Nie znajdziesz bezpiecznego mieszkania

W mojej słabej i tchórzliwej duszy.

W moim domu grożą Ci klęski i powtórna śmierć.

Mój pokój może w każdej chwili

Przeobrazić się w pałac arcykapłana,

Twoją Golgotą może być biurko, na którym piszę,

I łóżko, na którym śpię,

I stół, na którym kraję chleb.

Niebezpieczne jest mieszkanie mojego smutku,

I niebezpieczne jest mieszkanie

Mojej podświadomości.

Jest wieczór. Schodzę do piwnicy

Po schodach zarośniętych trującymi grzybami.

Czas pleśnieje w pustych butelkach,

Które porzuciła w nieładzie dłoń gospodyni,

Okrutnej szafarki mojego losu.

Piszczą szczury na wzgórzach drgających rupieci.

Oto jestem cały, stojący twarzą w twarz

Z moimi grzechami, które niekiedy nawet

– Tak mi się przynajmniej wydaje

W godzinę znieczulenia –

Nie są grzechami,

Bo są tylko ich projektem.

O Boże, czy projekt myśli jest naprawdę myślą?

Czy projekt czynu jest naprawdę czynem?

Czy projekt zbrodni jest naprawdę zbrodnią?

Zamknęły się bramy Igielnego Ucha.

Jeden mój profil jest nocą, a drugi jest dniem.

Idę krawędzią nocy, bo o moim obliczu

Świadczą ciemności, szumiące jak gorzka trawa,

Której nigdy nie skubią aniołowie.