Wiersze

"Psalm śpiewany u stóp Góry Ośmiu Błogosławieństw" (cz.II) – Roman Brandstaetter

II

Nie śmiałem podnieść głowy, ale słyszałem

Nad sobą głos, który był muzyką.

Każdy jej ton w przeciwieństwie do słów

Był jasny i ścisły. Taka była właściwość

Tego kazania, wygłoszonego na Górze:

„Błogosławieni ubodzy w duchu,

Którzy godzą w sobie tysiące sprzeczności,

Albowiem od nich należeć będą

Wszystkie żywioły Królestwa Niebieskiego.

Błogosławione jest ubóstwo

Pochylonego czoła.

Błogosławieni cisi,

Albowiem w nich jest harmonia

I łagodność, i ufność.

W ludziach milczących

Jest lęk i niecierpliwość.

Błogosławiona jest wiedza o ciszy.

Błogosławieni, którzy płaczą,

Albowiem z ich łez

Zrodzą się ogrody i sady,

Szczęśliwe namioty i harfy.

Błogosławiony jest głęboki płacz.

Błogosławieni, którzy łakną i pragną

Sprawiedliwości,

Albowiem nie działają

Według litery, ale według łaski.

Błogosławiony jest głód niebieskiego prawa.

Błogosławieni miłosierni

I czyniący dobro

Według swoich miłosiernych zamiarów,

Albowiem sami dostąpią miłosierdzia.

Chore jest wszelkie dobro, które płynie

Z nieczystych skłonności,

Jak chore jest wino,

Ściekające ze spleśniałych kadzi.

Błogosławione jest szlachetne naczynie dobroci.

Błogosławieni czystego serca,
Albowiem wszystko,
Co jest jasne i przeźroczyste,
Co jest ścianą ze szkła,
Co jest tkaniną prześwitującą,
Oglądać będzie Boga.
Błogosławione jest czyste dno serca.

Błogosławieni pokój czyniący
W sobie i dookoła siebie,
Albowiem zacierają granicę
Między sobą a bliźnim.
Błogosławiona jest wiedza o zatartych granicach.

Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie
Dla sprawiedliwości,
Albowiem z cierpienia zbudują dla siebie
Królestwo Niebieskie.
Ono jest zaprzeczeniem ziemi,
Chociaż ziemia jest progiem
Prowadzącym do nieba.
Błogosławione są wszystkie
Cierpiące progi ziemi”.

Taka jest prawda, Boże,

Którą na Górze Ośmiu Błogosławieństw

Objawiłeś ludziom ze soli.