Światło Słowa Bożego

PONIEDZIAŁEK I TYGODNIA WIELKIEGO POSTU

PIERWSZE CZYTANIE  (Kpł 19,1-2.11-18)
Prawo świętości

Czytanie z Księgi Kapłańskiej

Pan powiedział do Mojżesza: „Mów do całej społeczności synów Izraela i powiedz im: «Bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty, Pan, Bóg wasz. Nie będziecie kraść, nie będziecie kłamać, nie będziecie oszukiwać jeden drugiego. Nie będziecie przysięgać fałszywie na moje imię. Byłoby to zbezczeszczeniem imienia Boga twego. Ja jestem Pan. Nie będziesz uciskał bliźniego, nie będziesz go wyzyskiwał. Zapłata najemnika nie będzie pozostawać w twoim domu przez noc aż do poranka. Nie będziesz złorzeczył głuchemu. Nie będziesz kładł przeszkody przed niewidomym, ale będziesz się bał Boga twego. Ja jestem Pan. Nie będziesz wydawać niesprawiedliwych wyroków. Nie będziesz stronniczym na korzyść ubogiego ani nie będziesz miał względów dla bogatego, sprawiedliwie będziesz sądził bliźniego. Nie będziesz szerzył oszczerstw między krewnymi, nie będziesz czyhał na życie bliźniego. Ja jestem Pan. Nie będziesz żywił w sercu nienawiści do brata. Będziesz upominał bliźniego, aby nie zaciągnąć winy z jego powodu. Nie będziesz mściwy, nie będziesz żywił urazy do synów twego ludu, ale będziesz kochał bliźniego jak siebie samego. Ja jestem Pan»”.

Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY  (Ps 19,8.9.10.15)

Refren: Słowa Twe, Panie, dają życie wieczne.

Prawo Pańskie jest doskonałe i pokrzepia duszę, *
świadectwo Pana niezawodne, uczy prostaczka mądrości.
Jego słuszne nakazy radują serce, *
jaśnieje przykazanie Pana i olśniewa oczy.

Bojaźń Pana jest szczera i trwa na wieki, *
sądy Pana prawdziwe, a wszystkie razem słuszne.
Niech znajdą uznanie przed Tobą słowa ust moich i myśli mego serca, *
Panie, moja Opoko i mój Zbawicielu.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ  (2 Kor 6,2b)

Aklamacja: Chwała Tobie, Słowo Boże.

Oto teraz czas upragniony,
oto teraz dzień zbawienia.

Aklamacja: Chwała Tobie, Słowo Boże.

EWANGELIA  (Mt 25,31-46)
Chrystus będzie nas sądził z uczynków miłości

Słowa Ewangelii według świętego Mateusza

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Gdy Syn Człowieczy przyjdzie w swej chwale i wszyscy aniołowie z Nim, wtedy zasiądzie na swoim tronie, pełnym chwały. I zgromadzą się przed Nim wszystkie narody, a On oddzieli jedne od drugich, jak pasterz oddziela owce od kozłów. Owce postawi po prawej, a kozły po swojej lewej stronie. Wtedy odezwie się Król do tych po prawej stronie: «Pójdźcie, błogosławieni Ojca mojego, weźcie w posiadanie królestwo, przygotowane wam od założenia świata. Bo byłem głodny, a daliście Mi jeść; byłem spragniony, a daliście Mi pić; byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie; byłem nagi, a przyodzialiście Mnie; byłem chory, a odwiedziliście Mnie; byłem w więzieniu, a przyszliście do Mnie». Wówczas zapytają sprawiedliwi: «Panie, kiedy widzieliśmy Cię głodnym i nakarmiliśmy Ciebie? spragnionym i daliśmy Ci pić? Kiedy widzieliśmy Cię przybyszem i przyjęliśmy Cię? lub nagim i przyodzialiśmy Cię? Kiedy widzieliśmy Cię chorym lub w więzieniu i przyszliśmy do Ciebie? » A Król im odpowie: «Zaprawdę powiadam wam: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili». Wtedy odezwie się do tych po lewej stronie: «Idźcie precz ode Mnie, przeklęci, w ogień wieczny, przygotowany diabłu i jego aniołom. Bo byłem głodny, a nie daliście Mi jeść; byłem spragniony, a nie daliście Mi pić; byłem przybyszem, a nie przyjęliście Mnie; byłem chory i w więzieniu, a nie odwiedziliście Mnie». Wówczas zapytają i ci: «Panie, kiedy widzieliśmy Cię głodnym albo spragnionym, albo przybyszem, albo nagim, kiedy chorym albo w więzieniu, a nie usłużyliśmy Tobie?» Wtedy im odpowie: «Zaprawdę powiadam wam: Wszystko, czego nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, tegoście i Mnie nie uczynili». I pójdą ci na mękę wieczną, sprawiedliwi zaś do życia wiecznego”.

Oto słowo Pańskie.

KOMENTARZ

            Pewnym jest, że Syn Człowieczy przyjdzie w swojej chwale, a my wszyscy – niezależnie od tego, czy w Niego wierzymy czy nie – staniemy przed Nim. Znajdzie się tam każdy bez wyjątku. Nastąpi sąd, który będzie sprawiedliwy i przy którym wszystkie inne ludzkie sądy i opinie nie będą mieć już żadnego znaczenia. Pan sam dokona rozdzielenia między nami, tak jak pasterz oddziela owce od kozłów. Wtedy nikt już nie zdoła nic powiedzieć na nasza obronę ani też na nasze skazanie. Słowa tych, którzy dziś mnie chwalą, zarówno jak i tych, co mnie oczerniają będą bez znaczenia. To sam Pan wyda wyrok, a nie inni ludzie. Zrozumiał to doskonale św. Paweł, który mówił: „Mnie zaś najmniej zależy na tym, czy będę osądzony przez was, czy przez jakikolwiek trybunał ludzki. Co więcej, nawet sam siebie nie sądzę. Sumienie nie wyrzuca mi wprawdzie niczego, ale to mnie jeszcze nie usprawiedliwia. Pan jest moim sędzią. Przeto nie sądźcie przedwcześnie, dopóki nie przyjdzie Pan, który rozjaśni to, co w ciemnościach ukryte, i ujawni zamiary serc.” (1Kor 4,3-5).

Co zatem będzie miało wpływ na decyzję Boga – jedynego Sędziego? On będzie nas osądzał z naszego podobieństwa do Niego. Ponieważ Bóg jest Miłością – jak powie św. Jan (zob. 1J 4,8) – dlatego będzie nas sądził z naszej miłości. Cóż może nas bardziej upodobnić do Niego jak nie miłość? To nasza miłość do najmniejszego i najsłabszego ukazuje, że znamy Boga i Go miłujemy (zob. 1J 4,7). „Kto natomiast nie miłuje swego brata, którego widzi, nie może miłować Boga, którego nie widzi” (1J 4,20). Jezus odchodząc z tej ziemi do Ojca nakazał nam przecież, abyśmy się wzajemnie miłowali tak, jak On nas umiłował (zob. J 13,34). Powracając w chwale będzie pytał o naszą miłość do bliźnich. „Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty” – usłyszymy dziś w pierwszym czytaniu. Zaraz po tych słowach zostaną wyliczone zakazy pewnych sposobów postępowania, będące w swojej istocie nakazami, aby nie skupiać się na sobie lecz zwrócić swoją uwagę na bliźniego i szukać jego dobra, miłować go.  

Pan Jezus opowiadając nam o przyszłym sądzie, próbuje otworzyć nam oczy na to, co czynimy teraz. Ten bowiem, kto teraz miłuje już przeszedł ze śmierci do życia (zob. 1J 3,14). Zbawionym Pan powie podczas sądu, aby zbliżyli się do Niego i wzięli w posiadanie królestwo przygotowane dla nich od początku świata. Ta bliskość z Bogiem jakiej wówczas doświadczą zbawieni w całej pełni, zaczęła się już dużo wcześniej, a dokładnie wtedy, kiedy podchodzili do swych potrzebujących braci, dając im jeść i pić, przyjmując ich i przyodziewając, troszcząc się o nich i odwiedzając… W słowach Jezusa o odziedziczeniu królestwa zawarta jest jeszcze jedna ważna prawda: to królestwo Bóg przygotował nie dla siebie, ale dla nas i to nie w jakimś tam czasie, ale od początku świata, tzn. zanim zaistnieliśmy. Każdy z nas został stworzony do tego królestwa, do bycia z Bogiem, do bycia miłowanym i miłowania całym sobą. Natomiast piekło, do którego może trafić człowiek, nie zostało przygotowane dla żadnego z ludzi, lecz Bóg przygotował je dla diabła i jego aniołów. Bóg nie chce, aby ktokolwiek z ludzi się tam znalazł. Jednakże człowiek, który nie upodabnia się do Boga-Miłości, staje się podobny do diabła-zabójcy (zob. J 8,42-44) i w ten sposób sam wybiera dla siebie jego los: ogień wieczny. Zatracenie jest w rzeczywistości wiecznym oddaleniem od Boga: „odejdźcie ode Mnie!” – powie Jezus potępionym. To oddalenie od Boga w życiu człowieka zaczęło się – podobnie jak zbliżanie do Niego – dużo wcześniej niż następuje sąd. Oddalamy się od Niego już tutaj, kiedy pomijamy bliźniego, kiedy oddalamy się od naszego brata lub siostry…

Jaka jest moja miłość do bliźnich? Czy jestem na drodze zbliżania się do Boga czy oddalania od Niego? Kto jest moim sędzią: ja sam, inni ludzie czy Bóg? …