Wiersze

 „On pukał do drzwi naszych” – Ernest Bryll

On pukał do drzwi naszych. A my zatajeni

Z zaciśniętym oddechem siedzieliśmy w ciszy

I każdy z nas udawał – pukania nie słyszy.

On pukał do drzwi naszych. A my przytuleni

Do betonowych ścianek naszego mieszkania,

Do mebli z takim trudem znalezionych w sklepach

Do makatek, co kryły na tynku spękania,

Chcieliśmy mieć choć chwilę spokoju…
On czekał.

Przez drzwi z cieniutkiej dykty słychać, jak waliło
Jego serce. Nierówno. Jakby zadyszane.
Pewno dlatego, że miał w sercu ranę
Albo może zwyczajnie winda nawaliła

I szedł pieszo na piętra…
Jak my właziliśmy
Z tą ciężką szafą, wersalką i stołem,

On dyszał teraz – jak my dyszeliśmy.
Żeby zamienić ściany tak więzienne gołe
W miękkość mieszkania…

- Panie, może potem
Jak kurz zetrzemy z podłóg. Jak wróci ochota
Zobaczyć kogoś.

Nie stój nam za drzwiami,
Nie człap po nocach pustymi schodami,
Nas teraz w domu nie ma. My nie wiemy sami

Czy tam w sobie jesteśmy…