Światło Słowa Bożego

CZWARTEK IV TYGODNIA WIELKANOCNEGO

PIERWSZE CZYTANIE (Dz 13,13-25)
Paweł naucza w Antiochii Pizydyjskiej

Czytanie z Dziejów Apostolskich

Odpłynąwszy z Pafos, Paweł i jego towarzysze przybyli do Perge w Pamfilii, a Jan wrócił do Jerozolimy, odłączywszy się od nich. Oni zaś przeszli przez Perge, dotarli do Antiochii Pizydyjskiej, weszli w dzień sobotni do synagogi i usiedli. Po odczytaniu Prawa i Proroków przełożeni synagogi posłali do nich i powiedzieli: „Przemówcie, bracia, jeżeli macie jakieś słowo zachęty dla ludu”. Wstał więc Paweł i skinąwszy ręką, przemówił: „Słuchajcie, Izraelici, i wy, którzy boicie się Boga! Bóg tego ludu izraelskiego wybrał ojców naszych i wywyższył lud na obczyźnie w ziemi egipskiej i wyprowadził go z niej mocnym ramieniem. Mniej więcej przez czterdzieści lat znosił cierpliwie ich obyczaje na pustyni. I wytępiwszy siedem szczepów w ziemi Kanaan oddał im ziemię ich w dziedzictwo, mniej więcej po czterystu pięćdziesięciu latach. I potem dał im sędziów aż do proroka Samuela. Później poprosili o króla, i dał im Bóg na lat czterdzieści Saula, syna Kiszą z pokolenia Beniamina. Gdy zaś jego odrzucił, powołał na ich króla Dawida, o którym też dał świadectwo w słowach: «Znalazłem Dawida, syna Jessego, człowieka po mojej myśli, który we wszystkim wypełni moją wolę». Z jego to potomstwa, stosownie do obietnicy, wyprowadził Bóg Izraelowi Zbawiciela Jezusa. Przed Jego przyjściem Jan głosił chrzest nawrócenia całemu ludowi izraelskiemu. A pod koniec swojej działalności Jan mówił: «Ja nie jestem tym, za kogo mnie uważacie. Po mnie przyjdzie Ten, któremu nie jestem godny rozwiązać sandałów na nogach»”.

Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY (Ps 89,2-3.21-22.25 i 27)

Refren: Na wieki będę sławił łaski Pana.
Na wieki będę śpiewał o łasce Pana, *
moimi ustami będę głosił Twą wierność przez wszystkie pokolenia.
Albowiem powiedziałeś: „Na wieki ugruntowana jest łaska”, *
utrwaliłeś swą wierność w niebiosach.

„Znalazłem Dawida, mojego sługę, *
namaściłem go moim świętym olejem,
by ręka moja zawsze przy nim była *
i umacniało go moje ramię.

Z nim moja wierność i łaska, *
a w moim imieniu jego moc wywyższona.
On będzie wołał do Mnie: «Ty jesteś moim Ojcem, *
moim Bogiem, opoką mego zbawienia»”.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (J 3,15)

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Trzeba, by wywyższono Syna Człowieczego,
aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA (J 13,16-20)
Kto przyjmuje tego, którego Ja poślę, Mnie przyjmuje

Słowa Ewangelii według świętego Jana

Kiedy Jezus umył uczniom nogi, powiedział im: „Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Sługa nie jest większy od swego pana ani wysłannik od tego, który go posłał. Wiedząc to będziecie błogosławieni, gdy według tego będziecie postępować. Nie mówię o was wszystkich. Ja wiem, których wybrałem; lecz potrzeba, aby się wypełniło Pismo: «Kto ze Mną spożywa chleb, ten podniósł na Mnie swoją piętę». Już teraz, zanim się to stanie, mówię wam, abyście, gdy się stanie, uwierzyli, że Ja jestem. Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Kto przyjmuje tego, którego Ja poślę, Mnie przyjmuje. A kto Mnie przyjmuje, przyjmuje Tego, który Mnie posłał”.

Oto słowo Pańskie.

KOMENTARZ

            Jezus umył nogi jako zapowiedź swojej śmierci, oddania życia. Chciał On tym gestem ukazać miłość Ojca do człowieka. Pozostawia następnie owo ukazywanie miłości Boga jako zadanie dla swoich uczniów. Mówi im o błogosławieństwie, a więc o szczęściu, którego mogą doświadczyć jeśli tylko będą postępować tak, jak On. Mistrz ukazuje, iż to nie posiadanie wiedzy o sposobie postępowania Jezusa czyni człowieka szczęśliwym, ale dopiero życie w zgodzie z poznaną prawdą (por. Mt 7,21-27). Dlatego to jedynie sam człowiek może siebie pozbawić szczęścia.

Pan wie, kogo wybrał i chce, aby każdy z wybranych był szczęśliwy (por. J 15,11). Także Judasz został wybrany do kosztowania tego samego szczęścia, co pozostali apostołowie. Bóg wie o jego przyszłej zdradzie, a mimo to wybiera go. Dlaczego? Aby ukazać nam, że Bóg nikogo nie wyklucza, że żadna z naszych zdrad – nawet nasz największy grzech – nie pomniejsza Jego miłości do nas. Pan mówi pozostałym uczniom o zdradzie jednego z nich, zanim ona nastąpi, aby uczniowie mogli uwierzyć w Jego wierność; w to, iż są kochani w sposób bezinteresowny. Niesamowitym jest to, iż Jezus wypowiadając słowa: „Kto przyjmuje tego, którego Ja poślę, Mnie przyjmuje”, aż utożsamia się z Judaszem, bo przecież również Judasz jest jednym z posłanych. Pan pozostaje zatem wierny jemu, chociaż sam apostoł jest niewierny Jezusowi. Chrystus bowiem kocha go i każdego człowieka ta samą miłością, jaką sam został umiłowany przez Ojca (por. J 15,9). Nie może więc – jak to pisze św. Paweł – zaprzeć się samego siebie (por. 2Tm 2,13).