Wiersze

„MATKA” – Karol Wojtyła

II

1. Prośba Jana

Fali serca, gdy cicho wzbiera za spojrzeniem,
nie obniżaj – o Matko – ani odmieniaj miłości,
ale w dłoniach przejrzystych tę samą falę przenieś

na mnie.

On Ciebie o to prosił.

Ja jestem rybak Jan. Tak mało jest we mnie

do kochania.
Jeszcze czuję: u brzegu jeziora – pod stopami drobniutki żwir –

i nagle – On.

We mnie już tajemnicy Jego nie obejmiesz,
choć w myślach Twych snuł się będę łagodnie jak mirt.

A jednak skoro On chciał, abym mówił do Ciebie "Matko" –
proszę, niechaj w tym słowie nic się dla Ciebie nie zmniejsza.
To prawda, że niełatwo zmierzyć głębokość słów,
których znaczenie całe On w nas oboje natchnął,
by w nich się utaiła cała miłość dawniejsza.

2. Przestrzeń, która w Tobie została…

W przestrzeń Twojego Syna, pierwszego Syna Twojego,

powracam często. Wówczas myśli biorą Jego kształt,

ale oczy pozostają puste –

na wargi słowa wracają te same,

którymi On się okrył, gdy z nami pozostać chciał.

Gdy więc te same słowa przestrzeń Jego ogarną

bardziej niż wzrok,

niż pamięć i serce – o Matko – znowu Go możesz mieć

Pochyl się ze mną i przyjmij.

Smak chleba ma Twój Syn –

A prócz tego smaku ma ciągle niewysłowioną treść.

I oto – przestrzeń Jego bardziej niż w szepcie mych warg,

bardziej niż w myślach, we wzroku, w pamięci –

czy także bardziej niż w chlebie? –

zapamiętana jest w twoich ramionach, przytulona główką

                                                                                    do twych bark,

bo przestrzeń ta w Tobie została, bo ona wzięta jest z Ciebie.

I nigdy pustką nie świeci. Tak bardzo zaś w Tobie jest,

że gdy już w drżących palcach łamałem chleb,

by podać Matce –

stanąłem na chwilę zdumiony,

bo całą tę prawdę ujrzałem przez jedną w Twych oczach łzę.