Wiersze

"Pieśń o blasku wody" (fragm.) – Karol Wojtyła

(…)

3. Słowa niewiasty u studni, które wypowiedziała odchodząc

Od tej chwili moja niewiedza zamknęła się za mną jak drzwi,

Którymi wszedłeś – poznając to wszystko, czego ja nie wiem –

I milcząc tylu ludzi przeprowadziłeś przeze mnie

I dróg dalekich – i ulic rosnące w ludziach zarzewie.

4. Późniejsze rozpamiętywanie spotkania

Tak widzieć w sobie nie odważy się nikt z nas –

On poznawał inaczej. Prawie oczu nie podniósł. Był wielkim

zbiorowiskiem poznania

– jak studnia blaskiem wody wiejąca przez twarz.

Miał zwierciadło… jak studnia… świecące głęboko.

Nie potrzebował wychodzić z siebie, ani oczu poderwać, by

                                                                                                            Odgadnąć.

Widział mnie w sobie. Posiadał mnie w sobie.

Przenikał mnie bez trudu

I wstydem wytryskał we mnie i myślą stłumioną od dawna.

Jakby dotykał rytmu w moich skroniach

I znużenie ogromne dźwigał we mnie nagle…

I pieczołowicie…

Słowa były proste. Szły koło mnie jak owce wabione.

A wewnątrz… zrywały we mnie ptaki drzemiące w gniazdach.

Był cały w moim grzechu i w mej tajemnicy.

Powiedz, to musiało boleć – to musiało ciążyć

(fala myśli opada tak ciężko jak wieko z metalu) –

Milczysz – lecz dzisiaj już wiem, otwarta na zawsze

                                                                                                Twym słowem –

Że wtedy nie docierpiałam w Tobie właściwych rozmiarów.

Powiedz… dziś miłość chciałaby sobie przywrócić ten ból…

Odebrać go Tobie  i w siebie jak taśmę ostrą przewinąć…

Za późno, dziś każdy ból, który powraca od Ciebie,

Po drodze odmienia się w miłość.

Jakiż skrót! Jakaż dobroć poznania!

A przecież nawet nie podniosłeś oczu –

Mówiłeś ze mną tylko tamtymi oczami,

Które studni głęboki blask odtworzył.

(…)

6. Samarytanka

Owa studnia złączyła mnie z Tobą,

Owa studnia wprowadziła mnie w Ciebie.

Nie było wśród nas nikogo, tylko jej blask głęboki

Drżący jak czysta źrenica w orbitach kamieni –

Ona mnie w oczy Twoje przeniosła

I w nich zamknęła.

(…)

8. Pieśń o blasku wody

A w samej głębi, z której przyszłam zaczerpnąć

Tylko wody dzbanem – – tak już dawno do źrenic

Przywiera ten blask… tyle, tyle poznania

Znalazłam – ileż więcej niż dotąd!

Znalazłam w odbiciu tej studni tyle pustej w sobie przestrzeni.

O jak dobrze! Nie zdołam Cię całego przenieść w siebie –

Ale pragnę, byś pozostał jak w zwierciadle studni

Zostają liście i kwiaty z wysoka zdjęte

Spojrzeniem zdumionych oczu

– oczu bardziej prześwietlonych niż smutnych.

                                                                                               

                                                                                                            [1950]