Światło Słowa Bożego

ŚRODA POPIELCOWA

PIERWSZE CZYTANIE (Jl 2,12-18)
W drodze do nowego Jeruzalem

Czytanie z Księgi Proroka Joela

Tak mówi Pan: „Nawróćcie się do mnie całym swym sercem, przez post i płacz, i lament. Rozdzierajcie jednak wasze serca, a nie szaty! Nawróćcie się do Pana Boga waszego! On bowiem jest łaskawy, miłosierny, nieskory do gniewu i wielki w łaskawości, a lituje się na widok niedoli. Któż wie, czy się nie zastanowi, czy się nie zlituje i pozostawi po sobie błogosławieństwo plonów na ofiarę z pokarmów i ofiarę płynną dla Pana, Boga waszego. Dmijcie w róg na Syjonie, zarządźcie święty post, ogłoście zgromadzenie. Zbierzcie lud, zwołajcie świętą społeczność, zgromadźcie starców, zbierzcie dzieci i ssących piersi; niech wyjdzie oblubieniec ze swojej komnaty, a oblubienica ze swego pokoju. Między przedsionkiem a ołtarzem niechaj płaczą kapłani, słudzy Pana! Niech mówią: «Przepuść, Panie, ludowi Twojemu i nie daj dziedzictwa swego na pohańbienie, aby poganie nie zapanowali nad nami. Czemuż mówić mają między narodami: Gdzież jest ich Bóg?»” Pan zapalił się zazdrosną miłością ku swojej ziemi, i Zmiłował się nad swoim ludem.

Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY (Ps 51,3-4.5-6a.2-13.14 i 17)

Refren: Zmiłuj się, Panie, bo jesteśmy grzeszni.

Zmiłuj się nade mną, Boże, w łaskawości swojej, *
w ogromie swej litości zgładź moją nieprawość.
Obmyj mnie zupełnie z mojej winy *
i oczyść mnie z grzechu mojego.

Uznaję bowiem nieprawość swoją, *
a grzech mój jest zawsze przede mną.
Przeciwko Tobie zgrzeszyłem *
i uczyniłem, co złe jest przed Tobą.

Stwórz, o Boże, we mnie serce czyste *
i odnów we mnie moc ducha.
Nie odrzucaj mnie od swego oblicza *
i nie odbieraj mi świętego ducha swego.

Przywróć mi radość z Twojego zbawienia *
i wzmocnij mnie duchem ofiarnym.
Panie, otwórz wargi moje, *
a usta moje będą głosić Twoją chwałę.

DRUGIE CZYTANIE (2 Kor 5,20-6,3)
Pojednajcie się z Bogiem, oto teraz czas upragniony

Czytanie z Drugiego Listu świętego Pawła Apostoła do Koryntian

Bracia: W imieniu Chrystusa spełniamy posłannictwo jakby Boga samego, który przez nas udziela napomnień. W imię Chrystusa prosimy: pojednajcie się z Bogiem. On to dla nas grzechem uczynił Tego, który nie znał grzechu, abyśmy się stali w Nim sprawiedliwością Bożą. Współpracując zaś z Nim napominamy was, abyście nie przyjmowali na próżno łaski Bożej. Mówi bowiem Pismo: «W czasie pomyślnym wysłuchałem ciebie, w dniu zbawienia przyszedłem ci z pomocą». Oto teraz czas upragniony, oto teraz dzień zbawienia.

Oto słowo Boże.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Jl 2,13)

Aklamacja: Chwała Tobie, Słowo Boże.

Nawróćcie się do waszego Boga,
On bowiem jest łaskawy i miłosierny.

Aklamacja: Chwała Tobie, Słowo Boże.

EWANGELIA (Mt 6,1-6.16-18)
Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie

Słowa Ewangelii według świętego Mateusza

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Strzeżcie się, żebyście uczynków pobożnych nie wykonywali przed ludźmi po to, aby was widzieli; inaczej nie będziecie mieli nagrody u Ojca waszego, który jest w niebie. Kiedy więc dajesz jałmużnę, nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę powiadam wam: ci otrzymali już swoją nagrodę. Kiedy zaś ty dajesz jałmużnę, niech nie wie lewa twoja ręka, co czyni prawa, aby twoja jałmużna pozostała w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie. Gdy się modlicie, nie bądźcie jak obłudnicy. Oni lubią w synagogach i na rogach ulic wystawać i modlić się, żeby się ludziom pokazać. Zaprawdę powiadam wam: otrzymali już swoją nagrodę. Ty zaś gdy chcesz się modlić, wejdź do swej izdebki, zamknij drzwi i módl się do Ojca twego, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie. Kiedy pościcie, nie bądźcie posępni jak obłudnicy. Przybierają oni wygląd ponury, aby pokazać ludziom, że poszczą. Zaprawdę powiadam wam: już odebrali swoją nagrodę. Ty zaś gdy pościsz namaść sobie głowę i umyj twarz, aby nie ludziom pokazać, że pościsz, ale Ojcu twemu, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie”.

Oto słowo Pańskie.

KOMENTARZ

            Niczym refren pojawiają się dziś w wypowiedzi Pana Jezusa słowa „twój Ojciec”: „Ojciec twój, który widzi w ukryciu”; „Ojca twego, który jest w ukryciu”…

            Wszyscy odczuwamy potrzebę uznania i Jezus wcale nie mówi, aby z niej zrezygnować. Mówi natomiast, aby tego uznania szukać u Boga, który jest Ojcem, a nie u ludzi. Syn Boży powtórzy to potem jasno w Ewangelii według św. Jana: „Jakże możecie stać się wierzącymi, skoro zabiegacie o wzajemne uznanie, a nie szukacie go u jedynego Boga” (J 5,44). Szukamy uznania u ludzi, bo nie dostrzegamy tego, co już zostało nam dane, że Bóg już otoczył nas chwałą czyniąc swoimi dziećmi. Potrzeba zwracać się ku Ojcu i to jest jedyne lekarstwo na szukanie ludzkiej chwały. Przecież kiedy idziemy w jedną stronę, automatycznie przestajemy iść w drugą. Potrzeba nam szukać oczu Ojca wpatrzonych w nas z miłością, aby w Jego spojrzeniu odkryć najgłębszą prawdę o sobie: jestem dzieckiem Boga niezależnie od moich czynów. Chcąc sprawiać dobre wrażenie na innych szukamy akceptacji i przyjęcia. Tymczasem już jesteśmy przyjęci i zaakceptowani takimi, jakimi jesteśmy przez Boga, już jesteśmy upragnieni i umiłowani przez Niego. Tylko otwierając się na Jego miłość możemy być prawdziwie wolni od szukania ludzkiej chwały.

Inna jest jałmużna, modlitwa i post człowieka, który czuje się kochany przez Boga, a inna tego, który jeszcze nie dostrzegł tej miłości. Ten, kto odkrywa, iż Bóg jest Jego kochającym Ojcem i przyjmuje Jego miłość, daje jałmużnę już nie po to, żeby być widzianym przez innych, ale dlatego, że drugi człowiek jest już jego bratem lub siostrą. Modlitwa takiego człowieka nie ma na celu pokazania się innym, ale jest stałym wewnętrznym cieszeniem się obecnością Ojca, nieustannym trwaniem pod Jego miłującym spojrzeniem, co często dla oczu innych pozostaje niewidoczne, bo jest niczym wejście do swojej izdebki i zamknięciem za sobą drzwi. Nikt poza tym człowiekiem nie ma dostępu do oglądania jego spotkania z Bogiem, które dokonuje się w nim samym. Post człowieka, doświadczającego miłości Ojca nie jest już jedynie jakąś zewnętrzną, smutną praktyką, lecz wyborem tego, co pomaga wzrastać w miłowaniu Boga i bliźniego. Taki post jest więc jednocześnie rezygnacją z tego, co niszczy zdolność miłowania, co w miłości jest inne od Bożego sposobu kochania. Jeśli ktoś nie otworzy się na miłość Boga, nie doświadczy jej osobiście, nie wie nawet co w jego miłowaniu jest pozorem miłości, a co miłością prawdziwą. Tym samym nie jest u niego możliwy prawdziwy post, jakiego pragnie Ojciec.

Jeśli nie odkryjemy tego, kim jesteśmy w Bożych oczach, będziemy chcieli za wszelką cenę pokazać się innym i wykorzystamy ku temu nawet najświętsze rzeczy, jak np. modlitwę. Nikt z nas nie jest tym, kim widzą go inni; nie jest nawet tym, kim widzi sam siebie. Każdy z nas jest tylko tym, kim jest w Bożych oczach.

Jezusowe wezwanie do jałmużny, modlitwy i postu jest przede wszystkim do odkrycia miłującej obecności Ojca z nami. Dopiero relacja miłości z Ojcem umożliwia nam prawdziwą jałmużnę, modlitwę i post. Miłość Ojca sprawi, że te praktyki nie będą jedynie zewnętrznym, pustym gestem, ale będą angażować nas całych, a więc nasze myśli, uczucia i czyny. Łatwo jest dać na jałmużnę jakąś rzecz, ale aby dać bliźniemu jałmużnę ze swoich myśli – np. myśląc o nim dobrze – potrzeba otworzyć się na miłość Ojca. Łatwo modlić się ustami, ale modlić się umysłem, sercem, czynami może tylko ten, kto doświadcza, iż Bóg kocha go całym sobą. Łatwo jest pościć odmawiając sobie pokarmu, ale zachować post w umyśle, powstrzymując się od niepotrzebnych myśli, zachować post w sercu opanowując negatywne uczucia, zachować post w czynach, czyli wyzbywając się złych postaw może tylko ten, kto czuje się przez Boga kochanym i akceptowanym takim, jakim jest.

Jaka jest moja relacja z Bogiem? W jaki sposób doświadczam Jego ojcowskiej miłości? Jak wygląda w życiu codziennym moja jałmużna, modlitwa i post? ...