Wiersze

„Weronika” – Karol Wojtyła

1.

Wciąż we mnie się przeobraża zawartość powszednich dni,

wciąż szuka ujścia jak rzeka,

własnym swoim ciężarem przyciśnięta do dna

–

tędy wciąż upływa ziemia, powszednie dni zostają:

pomiędzy mną a ziemią jest ciągłość zarazem

i „hiatus”,

najciekawsze pęknięcie wszechświata,

który może nie szuka spełnienia,

lecz ja, człowiek, muszę go szukać,

jak rzeka ujścia.

W tym szukaniu przeobraża się wciąż zawartość powszednich dni

– ujściem jest myśl?

(…)

3.

Przez myśl świat nie uchodzi w krainę samych znaczeń,

nie uchodzą zwierzęta ni ludzie, kwiaty w wazonach

czy też kwiaty na łąkach ludzkiego osamotnienia

ani krople krwi na czole umęczonego człowieka –

kraina znaczeń rozpościera się w poprzek

niedocieczonej miłości,

stanowi stopień do niej!

i wstęp.

4.

Tutaj czekam na twoje dłonie

pełne codziennych poczynań,

tutaj czekam na twoje dłonie

trzymające zwyczajne płótno.

W krainę najgłębszych znaczeń

wnieś twe ręce, Weroniko –

wnieś twe ręce

i dotknij twarzy człowieka.

5.

(Nie pragniesz ani przez chwilę,

by twój uczynek nazwano nie-codziennym;

gdybyś zapragnęła, już nie byłby to

uczynek ten sam.)