Wiersze

PIEŚŃ MADONNY – Roman Brandstaetter
 
 Sławię człowieka,
Który jest dziełem
Mojego Syna.

Mój Syn ulepił go
Z materii i energii
I dał mu twarz
Wieczności.

Stworzył go

Na podobieństwo

Swojego nieśmiertelnego

Bytu.

Jego mózg uczynił
Stolicą mądrości.

Jego serce —
Tronem miłości i krwi.

Jego zmysłom
Dał intuicję aniołów.

Wyobraźni —
Widzenie niebiosów.

Ciału —
Piękno cedrów libańskich.

Uderzam palcami
W siedmiostrunną lutnię
I śpiewam chwałę
Dzieła Pańskiego,
Albowiem jest dobre.

Więc dlaczego szukasz

sensu swojego istnienia
Na mieliznach
Nieładu i zwątpień,
I ukamienowanych wartości?

Dlaczego lękasz się
Życia i śmierci,
Wieczności i przemijania.
I cienia własnej dłoni?

Nie trwóż się.

Nie jesteś osią
Kosmosu,
Który przemija.

Ani osią
Życia,
Które się wypala.

Ani osią
Swojego domu,
Złota
I spichlerzy,
Które są marnością
Nad marnościami.

Jesteś osią Boga.

Mój Pan krąży dokoła
Ciebie
Jak rój pszczeli
Dokoła ula,
Jak ptak
Dokoła gniazda,
Jak ziemia
Dokoła osi.

Nie przeminiesz nigdy.

Spłonie ziemia,

W popiół rozsypie się kosmos,

Ale ani jeden atom

Twojego istnienia

Nie zginie,

Duszo człowiecza.

Wieczne są obroty Boga

Dokoła ciebie,

Najpiękniejszy z pyłów,

Pyle człowieczy.

(przypisane matce Pauli Kępińskiej)