Wiersze

"Prośba Jana" – Karol Wojtyła

Fali serca, gdy cicho wzbiera za spojrzeniem,
nie obniżaj – o Matko – ani odmieniaj miłości,
ale w dłoniach przejrzystych tę samą falę przenieś

na mnie.

On Ciebie o to prosił.

Ja jestem rybak Jan. Tak mało jest we mnie

do kochania.
Jeszcze czuję: u brzegu jeziora – pod stopami drobniutki żwir –

i nagle – On.

We mnie już tajemnicy Jego nie obejmiesz,
choć w myślach Twych snuł się będę łagodnie jak mirt.

A jednak skoro On chciał, abym mówił do Ciebie "Matko" –
proszę, niechaj w tym słowie nic się dla Ciebie nie zmniejsza.
To prawda, że niełatwo zmierzyć głębokość słów,
których znaczenie całe On w nas oboje natchnął,
by w nich się utaiła cała miłość dawniejsza.