Wiersze

Roman Brandstaetter – NIKODEM

Boję się na równi dobra i zła,

Bo wymagają one ode mnie dokonania wyboru.

Najchętniej patrzyłbym przed siebie

Obojętnym wzrokiem i równym spokojem

Przyglądałbym się dobru i złu.

Ale pomyślałem:

„Powinienem przejść na stronę dobroci

Jak na stronę szlachetnego przeciwnika”.

Zgasiłem latarnię.

Po kryjomu zbliżyłem się do Twojego progu

Rozglądając  się dokoła,

Czy nie śledzą mnie oczy donosicieli.

Słyszę za sobą czyjeś kroki.

To dmie wiatr i dzwoni mosiężny talerz

Jak księżyc nad balwiernią.

Koty zwabione zapachem gnijących ryb

Wyruszyły na łowy.

Śpi Jerozolima,

Szkarłatne miasto Dawida i kotów.

A teraz stoję przed Twoim domem,

Za którego kruchą ścianą

Gromadzisz w sobie

Boleść sarkającego pokolenia.

Ale boję się wejść do wnętrza,

Bo wówczas nie mógłbym już wrócić

Do mojej komnaty,

Gdzie czekają na mnie

Cyprysowe sprzęty.

Oderwałem dłoń od klamki

I wróciłem do domu,

Ponieważ nie umiałbym iść

Za Tobą, bezdomny Boże,

Wężu podwyższony

Na pustyni.