Światło Słowa Bożego

WIELKI WTOREK

PIERWSZE CZYTANIE (Iz 49,1-6)
Zbawienie dotrze aż do krańców ziemi

Czytanie z Księgi proroka Izajasza

Posłuchajcie mnie, wyspy; ludy najdalsze, uważajcie: Pan mnie powołał już z łona mej matki, od jej wnętrzności wspomniał moje imię. Ostrym mieczem uczynił me usta, w cieniu swej ręki mnie ukrył. Uczynił ze mnie strzałę zaostrzoną, utaił mnie w swoim kołczanie. I rzekł mi: „Tyś sługą moim, Izraelu, w tobie się rozsławię”. Ja zaś mówiłem: „Próżno się trudziłem, na darmo i na nic zużyłem me siły. Lecz moje prawo jest u Pana i moja nagroda u Boga mego”. Wsławiłem się w oczach Pana, Bóg mój stał się moją siłą.  A teraz przemówił Pan, który mnie ukształtował od urodzenia na swego sługę, bym nawrócił do Niego Jakuba i zgromadził Mu Izraela. A mówił: „To zbyt mało, iż jesteś mi sługą dla podźwignięcia pokoleń Jakuba i sprowadzenia ocalałych z Izraela! Ustanowię cię światłością dla pogan, aby moje zbawienie dotarło aż do krańców ziemi”.

Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY (Ps 71,1-2.3-4a.5-6ab.15 i 17)

Refren: Będę wysławiał Twoją sprawiedliwość.

W Tobie, Panie, ucieczka moja, *
niech wstydu nie zaznam na wieki.
Wyzwól mnie i ratuj w Twej sprawiedliwości, *
nakłoń ku mnie swe ucho i ześlij ocalenie.

Bądź dla mnie skałą schronienia *
i zamkiem warownym, aby mnie ocalić,
bo Ty jesteś moją opoką i twierdzą. *
Boże mój, wyrwij mnie z rąk niegodziwca.

Bo Ty, mój Boże, jesteś moją nadzieją, *
Panie, Tobie ufam od lat młodości.
Ty byłeś moją podporą od dnia narodzin, *
od łona matki moim opiekunem.

Moje usta będą głosiły Twoją sprawiedliwość +
i przez cały dzień Twoją pomoc, *
bo nawet nie znam jej miary.
Boże, Ty mnie uczyłeś od mojej młodości *
i do tej chwili głoszę Twoje cuda.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ

Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.
Witaj, nasz Królu, posłuszny woli Ojca,
jak cichego baranka na zabicie zaprowadzono Ciebie na ukrzyżowanie.

Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.

EWANGELIA (J 13,21-33.36-38)
Zapowiedź zdrady Judasza i zaparcia się Piotra

Słowa Ewangelii według świętego Jana

Jezus w czasie wieczerzy z uczniami swoimi doznał głębokiego wzruszenia i tak oświadczył: „Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Jeden z was Mnie zdradzi”. Spoglądali uczniowie jeden na drugiego niepewni, o kim mówi. Jeden z uczniów Jego, ten, którego Jezus miłował, spoczywał na Jego piersi. Jemu to dał znak Szymon Piotr i rzekł do niego: „Kto to jest? O kim mówi?” Ten oparł się zaraz na piersi Jezusa i rzekł do Niego: „Panie, kto to jest?” Jezus odpowiedział: „To ten, dla którego umaczam kawałek chleba i podam mu”. Umoczywszy więc kawałek chleba, wziął i podał Judaszowi, synowi Szymona Iskarioty. A po spożyciu kawałka chleba wszedł w niego szatan. Jezus zaś rzekł do niego: „Co chcesz czynić, czyń prędzej”. Nikt jednak z biesiadników nie rozumiał, dlaczego mu to powiedział. Ponieważ Judasz miał pieczę nad trzosem, niektórzy sądzili, że Jezus powiedział do niego: „Zakup, czego nam potrzeba na święta”, albo żeby dał coś ubogim. On zaś po spożyciu kawałka chleba zaraz wyszedł. A była noc. Po jego wyjściu rzekł Jezus: „Syn Człowieczy został teraz otoczony chwałą, a w Nim Bóg został chwałą otoczony. Jeżeli Bóg został w Nim chwałą otoczony, to i Bóg Go otoczy chwałą w sobie samym, i to zaraz Go chwałą otoczy. Dzieci, jeszcze krótko jestem z wami. Będziecie Mnie szukać, ale jak to Żydom powiedziałem, tak i wam teraz mówię, dokąd Ja idę, wy pójść nie możecie”. Rzekł do Niego Szymon Piotr: „Panie, dokąd idziesz?” Odpowiedział mu Jezus: „Dokąd Ja idę, ty teraz za Mną pójść nie możesz, ale później pójdziesz”. Powiedział Mu Piotr: „Panie, dlaczego teraz nie mogę pójść za Tobą? Życie moje oddam za Ciebie”. Odpowiedział Jezus: „Życie swoje oddasz za Mnie? Zaprawdę, zaprawdę powiadam ci: Kogut nie zapieje, aż ty trzy razy się Mnie wyprzesz”.

Oto słowo Pańskie.

KOMENTARZ

            Jezus mówiąc o zdradzie jednego ze swoich uczniów jest do głębi wstrząśnięty. Ewangelista Jan tylko 3 razy mówi o tak głębokim wewnętrznym poruszeniu Jezusa: pierwszy raz, kiedy Maria i Żydzi płaczą nad śmiercią Łazarza (11,33); następnie, gdy Jezus znajduje się już przy grobie Łazarza (11,38) i teraz przy wyjawieniu, iż zdrajcą jest jeden z Jego uczniów. Dużo bardziej boli zdrada przyjaciela – a więc tego, przed kim otwieramy własne serce, którego dopuszczamy do większej bliskości i jedności z sobą – niż wystąpienie przeciw nam kogoś obcego. Ale czy owe głębokie poruszenie serca Jezusa było spowodowane zdradą Judasza samą w sobie? Przecież Chrystus zaraz powie mu, żeby prędzej czynił to, co chce uczynić. O czym to świadczy?

Otóż Jezus wie, że zdrada Judasza wpisana jest w plan zbawienia Ojca i całym sobą pragnie, aby to zbawienie już stało się udziałem człowieka, każdego człowieka, a więc także Judasza. Wyrazi to jasno na krzyżu, mówiąc: „Pragnę” (J 19,28). Jezus jest głęboko poruszony, ponieważ oto teraz Bóg został w Nim otoczony chwałą; „teraz” oznacza, że wyczekiwana godzina wreszcie nadeszła. Ta godzina jest godziną Jego męki i śmierci. Czym bowiem jest chwała w Biblii? Ona jest po prostu obecnością Boga pośród swego ludu: Bóg objawia człowiekowi swoją bliskość i swoje działanie dla jego dobra. Jeśli Jezus mówi, iż teraz w Nim Bóg został otoczony chwalą, tzn., że teraz to w Nim człowiek rozpozna bliskość Boga, Jego obecność oraz miłość względem siebie. Chrystus ukrzyżowany objawi w pełni chwałę swojego Ojca i swoją chwałę. Wówczas bowiem człowiek odkryje, iż „tak Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (J 3,16). W ten sposób spełni się pragnienie Ojca i Syna, aby człowiek żył wiecznie w jedności z Nimi (por. J 17,24). Dlatego ostatnim słowem Jezusa przed śmiercią będzie: „wykonało się” (J 19,30). Tak jak Syn otoczył Ojca chwałą, tak Ojciec otoczy Syna: Jezus zmartwychwstanie (por. Flp 2,6-11).

Istotą naszego życia na ziemi jest przyjąć tę chwałę Boga objawioną w Chrystusie, czyli zobaczyć z wdzięcznością, że nie jesteśmy sami oraz być pewnymi – jak był tego pewien św. Paweł – że nic nas nie zdoła odłączyć od miłości Chrystusa, że „jeśli Bóg z nami, to któż przeciwko nam?” (por. Rz 8,31-39). Nasze życie na ziemi jest przecież – podobnie jak życie Jezusa – podróżą do wiecznego bycia z Ojcem. To podczas tej podróży mamy przygotować się do radowania Jego ostateczną obecnością w niebie. Przygotowujemy się do tego już teraz rozpoznając – w wydarzeniach radosnych i smutnych – Jego obecność z nami i Jego miłość do nas. Wówczas dopiero możemy iść za Nim, aż po oddanie własnego życia. Piotr – który chciał kochać Jezusa i oddać za Niego swoje życie, zanim jeszcze doświadczył Jego miłości – musiał najpierw odczuć słabość własnych wysiłków miłowania poprzez trzykrotne zaparcie się Mistrza. Dopiero wtedy odkrył, iż może kochać Jezusa i oddać za Niego swoje życie, bo Chrystus pierwszy go ukochał i umarł za niego.

            Na ile w moim życiu odkrywam Bożą obecność i dobroć? Jakie jest moje doświadczenie miłości Boga w trudnych i bolesnych doświadczeniach życia? …