Światło Słowa Bożego

PIĄTEK III TYGODNIA WIELKIEGO POSTU

PIERWSZE CZYTANIE  (Oz 14,2-10)
Wróć do Pana Boga twojego

Czytanie z Księgi proroka Ozeasza

To mówi Pan: „Wróć, Izraelu, do Pana Boga twojego, upadłeś bowiem przez własną twą winę! Zabierzcie ze sobą słowa i nawróćcie się do Pana. Mówcie do Niego: «Przebacz nam całą naszą winę, w ten sposób otrzymamy dobro za owoc naszych warg. Asyria nie może nas zbawić, nie chcemy już wsiadać na konie ani też mówić „nasz Boże” do dzieła rąk naszych. U Ciebie bowiem znajdzie litość sierota». Uleczę ich niewierność i umiłuję z serca, bo gniew mój odwrócił się od nich. Stanę się jakby rosą dla Izraela, tak że rozkwitnie jak lilia i jak topola rozpuści korzenie. Rozwiną się jego latorośle, będzie wspaniały jak drzewo oliwne, woń jego będzie jak woń Libanu. I wrócą znowu, by usiąść w mym cieniu, a zboża uprawiać będą, winnice sadzić, których sława będzie tak wielka jak wina libańskiego. Co ma jeszcze Efraim wspólnego z bożkami? Ja go wysłuchuję i Ja nań spoglądam, Ja jestem jak cyprys zielony i Mnie zawdzięcza swój owoc. Któż jest tak mądry, aby to pojął, i tak rozumny, aby to rozważył? Bo drogi Pana są proste: kroczą nimi sprawiedliwi, lecz potykają się na nich grzesznicy”.

Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY  (Ps 81,6c-8a.8bc-9.10-11ab.14.17)

Refren: Ja jestem Bogiem, słuchaj głosu mego.

Słyszę język nieznany: *
„Uwolniłem od brzemienia jego barki:
jego ręce porzuciły kosze. *
Wołałeś w ucisku, a Ja cię ocaliłem.

Odpowiedziałem ci z grzmiącej chmury, *
doświadczyłem cię przy wodach Meriba.
Słuchaj, mój ludu, chcę cię napomnieć, *
obyś Mnie posłuchał, Izraelu!

Nie będziesz miał obcego boga, *
cudzemu bogu nie będziesz się kłaniał.
Jam jest Pan, Bóg twój, *
który cię wywiódł z ziemi egipskiej.

Gdyby mój lud Mnie posłuchał, *
a Izrael kroczył moimi drogami:
jego bym karmił wyborną pszenicą *
i nasycił miodem z opoki”.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ  (Mt 4,17)

Aklamacja: Chwała Tobie, Słowo Boże.

Pan mówi: Nawracajcie się,
bliskie jest królestwo niebieskie.

Aklamacja: Chwała Tobie, Słowo Boże.

EWANGELIA  (Mk 12,28b-34)
Pierwsze ze wszystkich przykazań

Słowa Ewangelii według świętego Marka

Jeden z uczonych w Piśmie zbliżył się do Jezusa i zapytał Go: „Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?” Jezus odpowiedział: „Pierwsze jest: «Słuchaj, Izraelu, Pan, Bóg nasz, Pan jest jedyny. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą». Drugie jest to: «Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego». Nie ma innego przykazania większego od tych”. Rzekł Mu uczony w Piśmie: „Bardzo dobrze, Nauczycielu, słusznieś powiedział, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego. Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego daleko więcej znaczy niż wszystkie całopalenia i ofiary”. Jezus widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: „Niedaleko jesteś od królestwa Bożego”. I nikt już nie odważył się więcej Go pytać.

Oto słowo Pańskie.

KOMENTARZ

            Pan Jezus zapytany dziś przez uczonego w Piśmie o pierwsze ze wszystkich przykazań podaje dwa przykazania w odpowiedniej kolejności, odsłaniając w ten sposób ich nierozerwalną jedność. Pierwsze to uznanie Boga jako jedynego Pana i miłowanie Go całym sobą, a drugie miłowanie bliźniego jak siebie samego. Chrystus mówi, iż nie ma innego przykazania większego od tych, a kiedy uczony w Piśmie przyznaje Mu rację, stwierdza że jest on już niedaleko od królestwa Bożego. Dlaczego niedaleko? Czego jeszcze brakuje temu uczonemu?

Otóż brakuje mu odkrycia, iż ten jedyny Pan, którego ma miłować całym sobą, właśnie stoi przed Nim. Ponadto ów uczony w Piśmie nie zobaczył jeszcze, iż ten Pan jest Mistrzem uczącym własnym przykładem w jaki sposób wypełnić to największe przykazanie Ojca. Uczony jest człowiekiem, który poznał prawdę, ale jeszcze nie odkrył drogi do życia tą prawdą (zob. J 5,39-40). To Jezus - umiłowany Syn Ojca – jest Drogą, doskonałym wypełnieniem Prawa i przykazań, które Ojciec dał swemu ludowi (zob. J 15,10). Chrystus odchodząc do Ojca nie zostawi już swoim uczniom tych dwóch przykazań – miłowania Boga całym sobą i bliźniego jak siebie samego – lecz da im tylko jedno przykazanie, aby miłowali się wzajemnie tak, jak On ich umiłował (zob. J 15, 12). Św. Jan w swoim liście powie, iż to przykazanie Jezusa jest nowym i jednocześnie tym, które już było (zob. 1J 2,7-8), bo Jezus nie odrzuca i nie zmienia największego przykazania Prawa, lecz jest ich żywą realizacją, doskonałym wypełnieniem.

To w Jezusie widzimy na czym praktycznie polega miłowanie Boga całym sercem, duszą, umysłem i mocą oraz miłowanie bliźniego jak siebie samego. Jezus z miłości do Ojca i do nas oddał za nas własne życie. W Synu Bożym przykazanie miłości Boga i bliźniego stało się ostatecznie jednym przykazaniem spełnionym doskonale w Jego ofierze z siebie (zob. J 10,11.17-18; 14,31). Spełnia się ono w nas, kiedy chwila po chwili przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie oddajemy siebie braciom, kiedy czynimy nasze życie darem dla drugiego człowieka w każdej, nawet najzwyklejszej, sytuacji (zob. 1J 3,16-18).