Światło Słowa Bożego

ŚWIĘTYCH CYRYLA I METODEGO, PATRONÓW EUROPY – ŚWIĘTO

PIERWSZE CZYTANIE (Dz 13,46-49)
Apostołowie zwracają się do pogan

Czytanie z Dziejów Apostolskich

Paweł i Barnaba powiedzieli do Żydów: „Należało głosić słowo Boże najpierw wam. Skoro jednak odrzucacie je i sami uznajecie się za niegodnych życia wiecznego, zwracamy się do pogan. Tak bowiem nakazał nam Pan: «Ustanowiłem Cię światłością dla pogan, abyś był zbawieniem aż po krańce ziemi»”. Poganie słysząc to radowali się i wielbili słowo Pańskie, a wszyscy, przeznaczeni do życia wiecznego, uwierzyli. Słowo Pańskie rozszerzało się po całym kraju.

Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY (Ps 117,1-2)

Refren: Idźcie i głoście światu Ewangelię.

Chwalcie Pana, wszystkie narody, *
wysławiajcie Go, wszystkie ludy,
bo potężna nad nami Jego łaska, *
a wierność Pana trwa na wieki.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Łk 4,18)

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Pan posłał Mnie, abym ubogim głosił dobrą nowinę,

więźniom głosił wolność.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA  (Łk 10,1-9)
Rozesłanie uczniów

Słowa Ewangelii według świętego Łukasza

Spośród swoich uczniów wyznaczył Pan jeszcze innych, siedemdziesięciu dwóch, i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał. Powiedział też do nich: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Idźcie, oto was posyłam jak owce między wilki. Nie noście ze sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie. Gdy do jakiego domu wejdziecie, najpierw mówcie: «Pokój temu domowi!» Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was. W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co mają: bo zasługuje robotnik na swą zapłatę. Nie przechodźcie z domu do domu. Jeśli do jakiego miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą; uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: «Przybliżyło się do was królestwo Boże»”.

Oto słowo Pańskie.

KOMENTARZ

            „Idźcie, oto was posyłam jak owce między wilki” – mówi Pan Jezus do swoich uczniów. On zdaje sobie sprawę z grożącego im niebezpieczeństwa i w tych słowach otwarcie je ukazuje. Ale czy Jezusowi chodzi tylko o ukazanie zewnętrznego zagrożenia ze strony tych, do których są posyłani? Z pewnością nie, ponieważ nie mówi nic o jakiejkolwiek obronnej postawie. Wręcz przeciwnie, zachęca ich do niesienia pokoju każdemu: „Gdy do jakiego domu wejdziecie, najpierw mówcie: «Pokój temu domowi!»”. Po co zatem podkreśla iż są posyłani jak owce między wilki? Otóż, aby ukazać im wyraźną różnicę pomiędzy ich tożsamością a tożsamością tych, do których idą: łagodność owcy i gwałtowność wilka. Chrystus chce, aby byli jak owce, tzn. wzorowali się na Nim – Bożym Baranku, który bierze na siebie grzech świata, który nie daje się zwyciężać złu, ale zło dobrem zwycięża, który w sobie zadaje śmierć wrogości…

Idąc między wilki bardzo łatwo można stać się takim samym. Tymczasem Syn Boży pragnie, aby uczniowie myśleli, wartościowali, działali jak On i stanowczo odrzucili mentalność „wilków”, nie pozwolili na to, aby przeniknęła ona do ich umysłów. Przecież On posyła ich przed sobą tam, gdzie sam zamierzał pójść, dlatego też potrzeba, aby całym swym życiem ukazywali tego, który idzie za nimi. Kogo ja zapowiadam swoją obecnością? Czy niosę pokój, którym obdarza nas Baranek Boży? Ile jestem gotów oddać, aby pozostać tym, kim Bóg pragnie bym był: „owcą między wilkami”? Jakie są moje codzienne kompromisy, przez które chcę ocalić swoje życie i w których zaczynam stosować metody „wilków”? O kim świadczę nie tyle słowem, ale moim sposobem myślenia, patrzenia, wartościowania, działania? …