Wiersze

„Dzień powszedni w Nazarecie” – Roman Brandstaetter

Siedzimy, mieszkańcy Nazaretu,

Przed domami

I zajadamy winogrona.

Nie umiemy żyć w utajonym czasie.

Nasze medytacje są płytkie i krótkie

I nie trwają dłużej od tego wieczoru,

Który teraz zapada nad Galileą.

Jesteśmy nie przygotowani

Do tego, co czynimy i piszemy.

Nasze czyny i słowa

Są figurami rysowanymi w powietrzu.

A jeżeli nasze drzewa obficie rodzą,

Nie jesteśmy godni

Ich doskonałej dojrzałości.

Żyjemy na powierzchni naszej egzystencji

Jak pływające ślimaki,

Dlatego nie wzbudzimy z kamieni

Synów Abrahamowych.

A obok nas, za rogiem ulicy,

W białym domu o płaskim dachu

Czuwa czas utajony.

Wschodzi ranek.

Marya słyszy modlitewny głos żaren.

Wówczas niskim, lecz przeciągłym głosem

Wielbi Boga

I raduje się w Bogu,

Który łaknących obdarzył chlebem,

Bogaczy z niczym odprawił,

A sługę swego , Izraela,

Przygarnął do siebie, według słów swoich,

Wypowiedzianych do patriarchy.

Marya krząta się po izbie

I wzdycha z ulgą,

Albowiem dni płyną spokojnie,

A Jej Syn, jaskółczy Młodzieniec,

Chodzi do synagogi,

Czyta księgi Prawa,

Pracuje przy warsztacie ciesielskim

I hebluje drzewo.

Tylko, gdy dwie deski

Układa na krzyż

I zbija je gwoździami,

Marya niespokojnie odwraca głowę

I nic nie mówi, i udaje,

Że zmywa naczynie.

Ale pewnego dnia

Jezus, siedząc przy stole,

Pogładził złotą brodę,

Jak było w zwyczaju izraelskich młodzieńców,

Zanim podejmowali ważne postanowienie.

Marya zadrżała,

Ale nie podniosła się z krzesła

Nawet wówczas, gdy Jej Syn

Wstał od stołu i począł w milczeniu

Wiązać sandały u nóg.

Po szybkim i niecierpliwym wiązaniu

Poznała,

Że skończył się czas

Przygotowania.

A my zajadamy winogrona

I nieruchomi, jak posągi

Fałszywych bogów, patrzymy

Na biały dom o płaskim dachu

I na zasłonę z palmowych liści,

Poruszoną dłonią

Zamyślonego Młodzieńca,

Który poszedł

Drogą niezabliźnioną,

Drogą kadzidlaną,

Drogą królewską,

Wzbudzić

Synów Abrahamowych

Z kamieni.