WTOREK II TYGODNIA ADWENTU
Z Ewangelii według świętego Mateusza (Mt 18,12-14)
Jezus powiedział do swoich uczniów: „Jak wam się
zdaje? Jeśli kto posiada sto owiec i zabłąka się jedna z nich: czy nie zostawi
dziewięćdziesięciu dziewięciu na górach i nie pójdzie szukać tej, która się
zabłąkała? A jeśli mu się uda ją odnaleźć, zaprawdę powiadam wam: cieszy się
nią bardziej niż dziewięćdziesięciu dziewięciu tymi, które się nie zabłąkały. Tak
też nie jest wolą Ojca waszego, który jest w niebie, żeby zginęło jedno z tych
małych”.
KOMENTARZ
Bóg nie chce, żeby ktokolwiek zginął i także
tego najmniejszego – a nawet pogardzanego przez innych – pragnie ocalić. Każdego
dnia prosimy Boga, aby tak właśnie się stało, czyli aby każdy został ocalony, kiedy
w modlitwie Ojcze nasz mówimy: „bądź wola Twoja…”. Ta wola Ojca
spełniana w niebie, ma się realizować – zgodnie z prośbą modlitwy, której nas
nauczył Jezus – także na ziemi. Syn Boży przyszedł, aby ją wypełnić. To On jest
Tym, który zostawia „w górach” wszystko, co posiada: Ojca, niebo, wiernych
aniołów… i ogałaca samego siebie, przyjmując postać sługi, schodzi na ziemie i
staje się człowiekiem, aby właśnie mnie zagubionego odszukać. Jego radością
jest odnajdywanie każdego zagubionego i wprowadzanie go do królestwa.
Szuka się tylko tego, co jest cenne. Dostrzega
się brak tego, co stanowi wartość. Wcielenie, życie, męka, śmierć i
zmartwychwstanie ukazuje jak wielką wartość każdy z nas ma dla Boga, jak
ogromną miłością jest objęty. Jezus Mistrz uczy dziś swoich uczniów, którzy są
owymi odnalezionymi owcami, jak wiele trzeba zostawić, aby móc odnaleźć zabłąkanego.
Odsłania przed nimi – i jednocześnie przed każdym z nas – swoje serce, które
nie patrzy na to, co zostawia, ale na tego, kogo może odnaleźć.
Tylko ten, kto został odnaleziony przez
Boga, a więc doświadczył Jego ogromnej miłości i Jego niesamowitej radości z powodu
znalezienia, potrafi potem z taką samą miłością szukać swoich bliźnich i odnajdywać
ich z taką samą radością, jak Jego Mistrz. On będzie gotów wraz ze swym
Mistrzem opuścić wszystko i wszystkich, aby tylko zagubionych braci
przyprowadzić do Ojca, aby sprawić Ojcu wielką radość.
Tylko ten, kto nigdy nie odczuł ciepła
Bożej miłości, kto nie pozwolił objąć się Jego miłosiernym ramionom, kto nie
widział Jego twarzy rozpromienionej radością ponownego spotkania, nie będzie już
szukał zagubionych, tzn. nie będzie pełnił uczynków miłosierdzia względem nich:
nie będzie upominał grzeszących, nie będzie nieumiejętnych pouczał, nie będzie
radził wątpiącym, nie będzie pocieszał strapionych… itd., a co gorsze: będzie pogardzał
tymi, którzy się zagubili, którzy stali się niewolnikami swych grzechów, którzy
zwątpili…
Czy jestem podobny do mojego Mistrza? Czy
już jestem owym odnalezionym, napełniającym Boga radością? Ile zatem jestem
gotów zostawić, z czego mogę się ogołocić, aby moich bliźnich przyprowadzić do
Ojca? Jak daleko jestem w stanie pójść, aby ocalić mojego brata? Czy aż tak
daleko jak Mistrz czy też zatrzymam się w połowie drogi i powiem dotąd
wystarczy, dalej nie idę? Jaka jest moja troska o bliźnich, zwłaszcza o tych
pogubionych? Może troszczę się jedynie o tych, co już są blisko Boga, może dbam
o tych 99-u i nie zwracam uwagi na jednego, który gdzieś się zagubił.
Trwajmy przy naszym Mistrzu, aż nasze
serca zjednoczą się z Jego sercem…
Prośmy Maryję, która do końca szła z
Jezusem i szukała zagubionych, aby pociągnęła nas za sobą w tej wierności jak pociągnęła
umiłowanego ucznia – św. Jana Apostoła. Nie wystarczy bowiem jedynie przyjąć
Jezusa, potrzeba, aby Jego życie stało się widoczne w naszym życiu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz