Wiersze

„Modlitwa nad Morzem Sitowia” – Roman Brandstaetter

Panie, Morze Sitowia jest granicą

Naszych ludzkich możliwości.

Dalej iść nie możemy.

Wrócić nie możemy.

Stoimy nad jego brzegami

Przerażeni łoskotem

Zbliżających się wojsk.

Już słyszymy krzyk oszczepników.

Za chwilę łucznicy napną cięciwy

I spadną na nas pierzaste strzały

Jak chmura drapieżnych ptaków,

Ratuj nas!

Uczyń cud!

Niech się rozstąpi Morze Sitowia,
Byśmy mogli przejść suchą nogą
Między prostopadłymi ścianami
Wzburzonego żywiołu
Na przeciwległy brzeg ocalenia.

A jeżeli cud nie nastąpi?

A jeżeli ulegniemy zagładzie?

Pocieszamy się myślą,
Że zagłada nasza
Będzie także cudem,
Którego sens zrozumiemy
Dopiero na dnie morza,
Uwikłani
W podwodne krzaki i zarośla.

W Twoją wieczność uwikłani,
Panie.