Droga krzyżowa

Stacja VI

             Weronika

1.
   Imię twoje powstało wśród ludzi, którzy naprzód dostrzegli ścieżkę,
jaką biegłaś, jaką się przedzierałaś.
   Idąc z wszystkimi, którzy szli w kierunku miejsca Skazania-
czy zaczęłaś się nagle przedzierać, czy też przedzierałaś się od początku?
   Od jak dawna?- powiedz, Weroniko.
   Imię powstało w tej chwili, gdy twe serce stało się obrazem: obrazem
prawdy.
   Imię twoje powstało z zapatrzenia.

2.

Tak bardzo pragniesz widzieć, siostro,

tak bardzo pragniesz czuć, że wzrok twój dotarł,

tak bardzo pragniesz obrazu w sercu,

by czuć.

3.

Więc mówisz:

chcę być blisko, tak blisko,

by żadna pustka nie objawiła mi siebie

                                                    w oderwaniu od Ciebie,

by nieobecność Twoja nie wracała do mnie

                                                    jak zaprzeczenie mnie samej

- dlatego biegnę: przedziera się serce

przez mrok, jaki wytwarza bliskość.

4.
Nikt ci nie przeszkodził, Weroniko.
Jesteś blisko. Ta chusta stała się wołaniem serc,
wszystkich onieśmielonych serc, które przestają się przedzierać,
widząc, że ścieżka twa jest równoległa
do drogi Skazańca.

Karol Wojtyła

"Odkupienie szuka twego kształtu, by wejść w niepokój wszystkich ludzi,

III. Imię"