Wiersze

Roman Brandstaetter – "Wypędzenie przekupniów ze świątyni"

Spójrz. Pustką zioną ludzie,

Którzy siedząc na dziedzińcach i schodach

Zamieniają swoje grzechy

Za pomocą magicznej pałeczki

W gładkie sarny

I śpiewają na nutę:

„Święty jest dom Ojca mego,

Święty jest dom targowiska”.

Nawet w cierpieniu nie umieją

Wydobyć z siebie żalu.

Zapomnieli sztuki modlenia się.

Ich serca są misą ogromną,

Morzem miedzianym,

Obrazem martwych wód,

Na którym pływa

Poćwiartowane ciało proroka.

Straszne są owdowiałe dzieje.

Spójrz. Bóg kroczy po ciałach kupców,

Którzy uczynili z Jego przykazań

Dach dla swoich straganów,

Po złych kapłanach,

Którzy uczynili z Niego maskę

Dla swoich twarzy,

Po obłudnych służebnicach,

Które z Jego miłosierdzia

Uczyniły płaszcz

Dla swojej chciwości.

Już pusta jest świątynia Ojca.

Jest w niej tylko krzyk Syna,

Który słysząc z dala płacz niemowlęcia,

Zatrzymał się na pustych schodach,

Gdyż pragnął uczynić ogród

Z jego niewinnych ust.