Wiersze

„Kazanie Syna Gromu” – Roman Brandstaetter

 

Nie należy wciąż wierzyć tak samo, mój synu,

Codziennie należy wierzyć inaczej i mądrzej
I codziennie należy zmierzać do Boga
Inną drogą,
Tylko przez siebie samego odkrytą,
Albowiem wiara nie jest sadzawką w Hesebon,
Lecz Jordanem naszego nieustannego stawania się,
Wiara płynie, mój synu.

Zwiąż z sobą sprzeczności

Jak różnokolorowe kwiaty

W jeden bukiet,

Który stoi na twoim biurku

W kryształowym flakonie.

(…)

Wszyscy jesteśmy, mój synu,

Jak spragniony przechodzień,

Który na chwile przed tektoniczną katastrofą

Wstąpił do baru na przedmieściu Pompei

I położył na stole miedzianą monetę,

Lecz zginął, zanim ugasił pragnienie.

Dziś jest autentycznym cieniem,

Który codziennie kładzie się o zachodzie słońca

Na mojej dłoni.

Ja również legnę o zachodzie słońca

Na dłoni jutrzejszego człowieka.

Do kogo się modlisz, mój synu?

Do Boga czy do swojego pragnienia?

Non omnis moriar.

Ewangelia nigdy nie będzie
Pożywieniem ryb i ptaków
Ani nie będzie zasypaną Pompeą,
Lecz trwać będzie wiecznie
Na górach podmorskich
I na górach podniebnych,
Bo jest ustami Boga.

Módl się do Niego, mój synu,

Chociaż zanim Go poprosisz,

On już pierwej wie, czego potrzebujesz.

Wprawdzie twoje słowa są zbędne,

Ale one muszą być żarliwym potwierdzeniem

Twoich głębokich westchnień.

Niebo żąda ciągłych potwierdzeń.

Jak paralityk, czekający nad sadzawką u Owczej Bramy,

Czekaj nad brzegiem Ewangelii

W cieniu pięciu krużganków

Na poruszenie wody

Skrzydłem niewidzialnego anioła.

Powierzchnia wody zmarszczy się jak czoło.

Wtedy wstąp ufnie w poruszoną wodę,

W zamyślone czoło Ewangelii.