Wiersze

„PRZYPOWIEŚĆ O JABŁKU” – ROMAN BRANDSTAETTER

Człowiek pewien nie chciał być tym, czym jest.

Któż z nas przytakuje swojemu życiu

I wyraża zgodę na wszystko,

Co się w nim dzieje?

Nic nie jest pisane na wodzie.

Nawet westchnienie trwa

Jak napis wyryty na marmurze.

Dlatego człowiek ów,

W miarę dobry i w miarę zły,

Świadomy siły przyciągania Boga,

Nie sprzeciwiał się tej sile

I nie przezwyciężał tej siły,

I pragnął być jabłkiem,

Spadającym w głąb wieczności

Na archipelagach błogosławionych.

Wierzył na przekór

Grzechom i pokusom,

Że nawet w samym jądrze nocy

Nie zgasły wszystkie lampy oliwne,

A we wnętrzu jego rozpaczy,

Której nie umiał pokonać,

Płynie i faluje twarz Boga,

Jak rzeka odkupienia.