Światło Słowa Bożego

PIĄTEK III TYGODNIA ZWYKŁEGO, ROK II
WSPOMNIENIE ŚW. JANA BOSKO, KAPŁANA

Z Ewangelii według świętego Marka (Mk 4,26-34)

Jezus mówił do tłumów: „Z królestwem Bożym dzieje się tak, jak gdyby ktoś nasienie wrzucił w ziemię. Czy śpi, czy czuwa, we dnie i w nocy nasienie kiełkuje i rośnie, on sam nie wie jak. Ziemia sama z siebie wydaje plon, najpierw źdźbło, potem kłos, a potem pełne ziarno w kłosie. A gdy stan zboża na to pozwala, zaraz zapuszcza sierp, bo pora już na żniwo”. Mówił jeszcze: „Z czym porównamy królestwo Boże lub w jakiej przypowieści je przedstawimy? Jest ono jak ziarnko gorczycy; gdy się je wsiewa w ziemię, jest najmniejsze ze wszystkich nasion na ziemi. Lecz wsiane, wyrasta i staje się większe od innych jarzyn; wypuszcza wielkie gałęzie, tak że ptaki powietrzne gnieżdżą się w jego cieniu”. W wielu takich przypowieściach głosił im naukę, o ile mogli ją zrozumieć. A bez przypowieści nie przemawiał do nich. Osobno zaś objaśniał wszystko swoim uczniom.

KOMENTARZ

            Królestwo Boże przychodzi mocą Boga, a nie człowieka, podobnie jak ziarno rzucone w ziemię kiełkuje i rośnie niezależnie od ludzkich starań. Bóg udziela nam swoich łask podobnie jak człowiek rzuca ziarna w ziemię. Co czyni ziemia, że przynosi obfite plony? Jedynie przyjmuje ziarna i cierpliwie czeka, aż wydadzą plon. Ona ma przywilej zaprezentowania pięknych plonów, lecz ich obecność na niej nie jest wynikiem jej starań, lecz otrzymanym darem. Potrzeba nam uczyć się od ziemi przyjmowania Bożych łask i nie zniechęcania się ich maleńkością. Podobnie jak ziarno gorczycy – będące najmniejszym ziarnem podczas zasiewu – staje się potem ogromnym drzewem, tak i niewielka łaska może z czasem bardzo zaowocować. Potrzeba nam uczyć się cierpliwości jaką ma ziemia: ona nie wypycha z siebie ziarna, aby szybciej wydało owoc, ale godzi się na rytm rozwoju ziarna. Ziemia umie czekać na czas owocowania podarowanego jej ziarna.

Jaka jest moja umiejętność czekania na zobaczenie w sobie owoców działania Bożej łaski? Pan Jezus uczy nas dziś, że całe nasze zadanie to przyjmować Boże łaski, zachowywać je w sobie i cierpliwie czekać na owoce tychże łask, nie przeszkadzając ich działaniu. Przecież ciągnąc kiełkujące ziarno nie przyspieszymy jego wzrostu, lecz po prostu je wyrwiemy.

            Jezus Chrystus, Syn Boży, jest największym darem Ojca dla nas. On jest „ziarnem” złożonym w każdym z nas już podczas chrztu św., aby królestwo Boże przybliżało się przez nasze życie: poprzez nasz sposób myślenia, odczuwania i postępowania. Albowiem Jezus Chrystus jest Drogą, Prawdą i Życiem (zob. J 14,6). Ziemia mojego umysłu nieustannie potrzebuje ziaren, którymi są myśli i osądy Jezusa Prawdy; ziemia mojej woli wciąż potrzebuje ziaren, którymi są motywacje i czyny Jezusa Drogi; ziemia mojego serca ciągle potrzebuje ziaren, którymi są uczucia i pragnienia Jezusa Życie, aby wydać swój dobry plon. Moim największym staraniem ma wiec być otwarcie i przyjmowanie życia Jezusa, które przepływa do mnie przez sakramenty, przez wpatrywanie się w Osobę Jezusa podczas czytania Pisma Świętego... Jezus Chrystus ma bowiem we mnie wzrastać, aż osiągnie dojrzałość, aż ukształtuje się w pełni (zob. Ga 4,19).

Na ile w moim życiu objawia się dziś życie Jezusa Chrystusa (zob. 2Kor 4,10)? Jakie owoce przynosi światu moje życie? Czy ono przybliża Boże królestwo?